शोध
विक्रमने रूमचा दरवाजा उघडला आणि समोरच आलेले पत्र बघुन त्याला खुप आनंद झाला
बऱ्याच दिवसात त्याला पत्र आले नव्हते, ते एक पाकीट होते. पाकीटावर अनोळखी अक्षर बघून
विक्रम गोधळला, त्याने पाकीट उघडले आणि वाचावयास सुरुवात केली.
“ हॅलो विक्रम ,हे अनोळखी पत्र , अनोळखी हस्ताक्षर बघुन तुझी उत्कंठा शिगेला पोहचली असेल.
तू लगेच पत्राच्या शेवटी कुणाचे पत्र म्हणुन आता पर्यंत नजरही टाकली असेल.
पण तिथेही तुझी निराशा झाली नाही का?
विक्रम मी एक मुलगी आहे. आयुष्यात प्रथमच एका मुलाला हे पत्र लिहित आहे तू म्हणशील
का ? तर या "का" चेच उत्तर मला हवे आहे. आयुष्यात प्रथमच एवढ्या तीव्रतेने कुणाला
तरी पत्र लिहावेसे वाटले म्हणुन लिहले, पण तेवढ्याच तीव्रतेची तुझ्या कडुनही मला अपेक्षा आहे .
त्यासाठीच मी मुद्दाम माझे नाव लिहले नाही. विक्रम माझा विश्वास आहे तू नक्कीच मला शोधुन
काढशील . शोधलेस तर मैत्री नाही तर ...... All the Best.
Waiting for you
X.Y.Z.”पत्र अगदी साधे, सोप, सरळ आणि मोजक्या अक्षरात होत परंतु प्रत्येक शब्दाबरोबर विक्रमचे
रोम रोम शहारत होते. जणू काही लहान पणापासुन तो ह्याच क्षणाच्या शोधात होता, त्याला हवे
होते तेच त्याला मिळाले होते. कित्येक वेळा त्याने ते पत्र वारंवार वाचले. पत्र किती वेळा वाचले
ते त्यालाच समजले नाही. पहिल्यांदा पत्र वाचले तर उत्कंठ, आश्चर्य, आनंद याच्या संमिश्रात दोन्ही
मुठी आवळत विक्रम जोरात आनंदाने ओरडला आणि लगेच भानावर आला,
त्याला आपण किंचाळल्याचे लक्षात आले , तो अस्पष्टपणे किंचाळला होता.
"अर्चना"
"अर्चना", त्याच्या कॉलेज मधील डॉयनामिक मुलगी
युनिव्हर्सिटीत दोन वर्ष सतत फर्स्ट आलेली.
डिबेटिंग मध्ये तीन वर्ष "ढाल" मिळवून देणारी
कॉलेजात सर्वात सुंदर मुलगी, कॉलेज क्वीन अर्चना
भिंतीवरील आरशात स्वत:च्याच प्रतिबिंबाकडे बघुन मिस्किलपणान हसुन
विक्रम स्वत:च्याच प्रतिबिंबाला म्हणाला "I have done it "
आणि स्वत:च्याच प्रतिबिंबाच्या डोळ्यात बघत विक्रम चार महिन्या पूर्वीचा तो प्रसंग आठवू लागला.
परीक्षेचे दिवस होते. आठ दिवसावर परिक्षा आल्यामुळे अभ्यासाचे वातावरण निर्माण झालेले
होते. विक्रम त्या संध्याकाळी लायब्ररीत वाचत बसला होता. थोडा वेळ वाचुन झाल्यावर नेहमीच्या
सवयी प्रमाणे तो पुस्तकातुन डोके बाहेर काढुन कुठे तरी शुन्यात नजर लावून बसला. किती
तरी वेळ तो तसाच बसला होता. कोणत्यातरी गहन विचारात, अचल, डोळ्याची पापणीही
न हलवता बसला होता. बराच वेळ झाला पण त्याची समाधी मोडली नाही.
पण थोड्याच वेळात अचानक विक्रमला, शुन्यात हरवलेल्या, त्याच्या नजरेत अडथळा जाणवला . कुणीतरी आपल्याकडे बराच वेळ झाले बघतेय. कुणाचे तरी दोन डोळे आपल्या डोळ्याचा वेध
घेत आहेत अस त्याला जाणवल.
विक्रम ने चेहरा न हालवता फक्त शुन्यात हरवलेली नजर वळवली आणि त्याच्या डोळ्यातुन
आता पर्यंत शुन्यात हरवलेल्या नजरेचे दोन तीर हॉलच्या कोपऱ्यात बसलेल्या एका मुलीच्या
दोन डोळ्यात रुतलेत. दोधाच्याही नजरा एक झाल्यात. कोणताही अडथळा न येता, न जाणवता
एकमेकांच्या डोळ्यातुन एकमेकाच्या मनाचा शोध घेण्याचा प्रयत्न करीत नजरा स्थिर होत्या
आणि दोघेही स्तब्ध होते.
"ती अर्चना होती"
दोघाची समाधी केव्हा भंग झाली असती सांगता आले नसते पण..... अर्चनाच्या मैत्रीणीने
तिला कोपर खळी मारलि आणि अर्चना एकदम भानावर आली गडबडून तिने चोरुन इकडे
तिकडे पाहिले. तिची अवस्था अचानक चोरी पकडली जावी तशी झाली. घाबरून इकडे तिकडे
पहाताना तिने हळूच एक कटाक्ष विक्रम कडे टाकला, विक्रम अजुनही तिच्या कडे बघत होता
पण यावेळेस तिला जाणीव झालीकी 'विक्रम आपल्या चेह-यावरील है सारे हावभाव पहात आहे-
आणि अस पहात असतांना ती पुन्हा एकदा लाजली.
नको तितकी मान खाली करुन तिने पुस्तकात नजर खुपसली. बराचवेळ विक्रम तिच्या
चेह-यावरील भाव टिपत होता. ह्यावेळस विक्रम तिचा चेहरा, तिचे मन वाचु शकत होता. ती
एक ओळही वाचत नाही हे विक्रमला जाणवत होते. आणि यामुळे तो आधिकच सुखावला.
त्याच्या हृदयात भावनाची, विचारांची कालवाकालव सुरु झाली. या सर्व सुखद अनुभवाचे स्मितहास्थ
त्याच्या चेहऱ्यावर उमटले.
अर्चनाने खाली घातलेली मान न हलवता फक्त नजर उचलुन विक्रम कडे बघीतले.
आणि विक्रम अजूनही आपल्याकडेच पाहत आहे हे बघुन ती अधिकच गांगरली. तिने एकदम
जोरात आवाज करीत पुस्तक मिटले. आणि ती एकदम उभी राहीली व विक्रमकडे न बघता
लायब्ररीतुन सैंडल्सचा टाक - टाक आवाज करीत ती निघुन गेली.
दुसऱ्या दिवशी पत्राचे उत्तर देण्यासाठी कॉलेज मध्ये प्रत्येक क्षण विक्रमची नजर अर्चनाला
शोधत होती पण कॉलेज सुरु व्हायच्या आधी विक्रमला अर्चना कोठेच दिसली नाही. विक्रम अर्चनाच्या
क्लासरुमच्या जवळच उभा होता, तिची वाट पहात, अर्चना कुठेच दिसत नव्हती. तासावर सर ही
आलेत, वर्गात शांतता झाली, अर्चना विक्रमला एक वर्ष ज्युनिअर होती, विक्रमचा वर्ग वर पहिल्या
मजल्यावर होता. परंतु आता आपलेही वर्गात लक्ष लागणार नाही हे ओळखुन विक्रमने वर्गात न
जाण्याचा निर्णय घेतला. वर्गात न जाता तो कॅन्टींगकडे गेला. विक्रमच्या आयुष्यातील पहिलाच दिवस
कॉलेजात येवुन वर्गात न जाण्याचा --- विक्रम इतका अस्वस्थ कधीच झाला नव्हता.... त्याचे मन
कॅन्टीन मध्ये ही रमत नव्हते पण तास संपेपर्यंत त्याला थांबायचे होतेच.... दुसऱ्या तासाला अर्चना
येईल म्हणून, तास कधी संपेल असे त्याला वाटत होते ...तास संपण्याचे आधीच तो पुन्हा तिच्या
वर्गाकडे गेला, एकदाचा तास संपला. अर्चनाच्या वर्गातील मुली बाहेर पडत होत्या त्याची नजर
एका मुलीच्या घोळक्याकडे गेली त्यात अर्चना होती.
अर्चनाला बघितल्या बरोबर विक्रमच्या हृदयाच्या ठोक्याची गती वाढली. सगळ्या अंगातुन विजेच्या
प्रवाहाने रक्त वाहतेय अस त्याला जाणवू लागले. अर्चना तिच्या मैत्रीणी बरोबर बोलत होती नजर
मात्र तिची सकाळी 'विक्रम जेथे उभा होता तेथे विक्रमाला शोधत होती. विक्रम तिच्या वर्गापासुन
थोडा लांब नोटीस बोर्डाच्या ठिकाणी मुलाच्या घोळक्याच्या पलीकडे उभा होता. ती मैत्रीणीशी निष्फळ
बोलत आहे अस त्याला जाणवत होत. ती आपल्याला शोधते आहे, हे जाणून विक्रम अतिशय प्रसन्न
झाला.
तो थोडा बाजुला सरकणार तेवढ्यात तिचे त्याचेकडे लक्ष गेले आणि दोघाची क्षणभर नजरानजर
झाली. विक्रमला वाटले ती लाजून स्मित हास्य करणार, पण विक्रमचा अंदाज फोल ठरला. अर्चनाने
त्याच्याकडे क्षणभर रोखुन बघितले. अर्चनाच्या रोखुन बघण्याने विक्रम थोडा गांगरला. ती तिच्या मैत्रिण
घेऊन विक्रमच्या दिशेनेच येऊ लागली. तिच्या प्रत्येक पावलाच्या जवळ येण्याच्या गतीने विक्रमच्या
हृदयाचा ठोका जलद होत होता. अर्चना विक्रम पासुन फक्त तीन फुटावर होती. ती बोर्ड वाचत होती पण तेथील विक्रमचे अस्तीत्व तिला महत्वाचे वाटत नव्हते. अर्चनाच्या या कृतीवर विक्रम भांबावला
काहीसा नर्व्हस झाला. तो मागे वळून चालू लागणार तेवढ्यात त्यांच्या खांद्यावर कुणी तरी हात ठेवला
"विक्रम आज लेक्चरला का बसला नाही"
" अरे अनिल बर झाल तू भेटलास",
विक्रम अनिलला घेऊन पुन्हा कॅन्टीन कडे गेला. 'वन बाय टू कॉफी" ची ऑर्डर घेवून वेटर निघून
गेला. विक्रम ने अनिलला ते पत्र दिले. अनिलने ते पत्र वाचले पत्र वाचतांना तो फार एक्साइट
झाला होता.
" सांग कुणी लिहले असेल हे ‘’
तुला लागला शोध"
" हो पण तुझा अंदाज बघायचा आहे "
अस डायनॅमिक पत्र लिहु शकणारी आपल्या कॉलेजमध्ये एकच मुलगी आहे. "अर्चना"
Exactly she is Archana only !"
पण अनिल तुला माहित आहे आज मला बघीतल्या बरोबर तिने काय केले. मला वाटलं मला
पाहिल्यावर ती लाजेल, कदाचित पळून जाईल पण तिने चक्क माझ्याकडे रोखुन बघितल आणि माझ्या
जवळ येऊन, माझेकडे दुर्लक्ष करुन ती नोटीस बोर्ड वाचु लागली.
अनिल संभ्रमात पडला मग तो म्हणाला "कदाचित हे पत्र कविताने तर लिहल नसेल
..... कल्पना मात्र अर्चनाची असावी ! कारण मोहन एकदा म्हणाला होता, कविताला तू फार आवडतोस
म्हणून
"हे पत्र अर्चनानेच स्वत: लिहले आहे",
"कशावरुन".
" जे आज मी तिच्या चेहऱ्यावरुन वाचल त्यावरुन सांगतोय"
"तु तुझ बघ. पण तु याचे उत्तर कसे देणार ? "
"पत्राचे उत्तर पत्राने देणार"
"पत्र कुठे होस्टेलवर पाठविणार ?"
"आता अर्चनाला देणार , बर तू आता लेक्चरला जाणार आहेस का ?"
" अरे एवढी इंटरेस्टींग लव स्टोरी सोडून लेक्चरला कोण जाणार ?"
" माझ एक काम कर.. अर्चनाच्या वर्गावर पुढची दोन लेक्चर कुणाची आहेत त्याची चौकशी करून
ये."
अनिल तासाची चौकशी करण्यासाठी निघुन गेला विक्रमने पेन कागद घेऊन चिट्ठी लिहण्यास सुरुवात केली. विक्रमने भर भर, अगदी पेन न उचलता, अनिल चौकशी करुन परत येण्याच्या आत पत्र लिहून संपवले.
“आता आपल्या आपटे संराचा तास सुरु होणार आहे"
“मग काय बिनधास्त तिच्या वर्गात जाऊन तिला बाहेर बोलावतो "
विक्रम अर्चनाच्या वर्गा बाहेर उभा राहिला आणि म्हणाला
"सर जरा मिस अर्चनाला बाहेर पाठविता का ? मला थोड काम आहे”
वर्गात अगदी शांतता असल्यामुळे साऱ्यांच्या नजरा दोघांकडे वळल्या. अर्चना संमोहित झाल्यागत उठली आणि वर्गातुन बाहेर आली. विक्रम अस काही करेल अशी तिला अपेक्षा नव्हती. ती बाहेर आली विक्रम जवळ उभी राहिली पण ती यावेळेस विक्रमकडे बघत नव्हती.
“सॉरी तुम्हाला वर्गातून बोलवाव लागलं पण काम तेवढच महत्वाच आहे. तुमच्या मैत्रीणीने मला एक पत्र लिहले आहे "
हे वाक्य ऐकताच तिच्या चेहऱ्यावरील भाव भराभर बदलत गेले. आपला आयुष्यात प्रथमच
पराभव झाला असा तिचा चेहरा झाला होता. तिच्या ओठांची अशीकाही चमत्कारीक थर-थर झाली
की विक्रमला जाणवल हिला काही तरी ओरडुन सांगायचे आहे. पण महत्प्रयासाने ती शब्द ओठावर
येऊ देत नाहीय.
"तुम्ही म्हणाल मग मी तुम्हाला का बोलावल तर माझी इच्छा आहे,
माझ हे पहिल प्रेमपत्र कॉलेज क्वीन हस्ते किरण पर्यंत पोहचावे,"
विक्रमने पूढे केलेले पत्र अर्चनाने घेतले आणि काही न बोलता ती अगदी वेगाने तावा तावात
वर्गाकडे निघुन गेली. तिच्या पाठमोन्या आकृतीकडे विक्रम बघतच राहिला.
अर्चना किरणच्या बाजुला वर्गात जाऊन बसली.
अर्चना वर्गा बाहेर गेल्यापासुन किरणचे पण
वर्गातुन लक्ष उडाले होते. अर्चना परत आल्यानंतर तिने हळुच विचारले.
"काय झाले"
" काही नाही", घुमसत अर्चनाने रागाने उत्तर दिले.
अर्चनाचे हे रुप बघुन किरण बिचकली. काही तरी वेगळच घडल आहे एवढच तिला जाणवलं.
ती मुकाट्याने सरांचे बोलणे ऐकण्याचा प्रयत्न करू लागली. अर्चनाला सरांचा एक शब्द पण ऐकू
येत नव्हता. तीने हळुच किरण कडे बघीतले, किरण फळ्याकडे बघत होती.
अर्चनाने हळुच पत्र उघडले
"हॅलो अर्चना,
पत्र वर्गात वाचु नये, हसु नकोस सर तुझ्याकडेच बघताय,
तिने सराकडे पाहिले तर सर तिच्याकडेच पहात होते
"what is wrong with you miss Archana " सर म्हणाले.
"सॉरी सर" एवढेच ती म्हणाली
तास केव्हा संपतो असे तिला झाले.
एकदाचे लेक्चर संपले. किरण, अर्चना दोघीही जवळ जवळ पळतच होस्टेलला गेल्या. टेबलवर
वह्या पुस्तके फेकली आणि स्वत:ला पंलगावर झोकून देत अर्चना ते पत्र वाचू लागली
"हॅलो अर्चना,
पत्र अस वर्गात वाचु नये हसू नकोस आपटे सर बघताय सरांनी हाकलल तर सरळ बाहेर ये मी बाहेर तुझी वाट पाहतोय"
अर्चनाने एकदम पत्र मिटले डोळे गच्च मिटून ती किरणला म्हणाली..
"किरण मी फार मोठी चुक केली आपटे सरांनी विचारल त्यावेळेस वर्गाबाहेर जावयास हवे होते
"अग पण झाल काय सांगशील तरी"
"हे पत्र वाच मग कळेल" अस म्हणुन अर्चना पूढे वाचू लागली,
अर्चना तुझे ते रहस्यमय पत्र वाचल्या बरोबर माझ्या डोळ्यासमोर तूच उभी राहलीस
का? ह्याच प्रश्नाचे उत्तर मलाही हवे आहे. तुझ्यापण मनात हा प्रश्न असेल, तेव्हा आपल्या
या दोन्ही प्रश्नाची उत्तरे शोधण्यासाठी आज सांयकाळी सहा वाजता तू गणपतीच्या मंदीरात ये
गणपतीच्या साक्षीन आपण या प्रश्नाची उत्तरे शोधू,
विक्रम....
"अर्चना एका दिवसातच शोधुन काढले त्याने तुला" - किरण
"किरण वर्गाबाहेर पत्र देताना विक्रम काय म्हणाला सांगू ? माझ हे पहिले प्रेम पत्र तुमच्या हस्ते
तुमची मैत्रीण किरण हिला द्या आणि म्हणूनच माझा पारा चढला होता आणि मी अशी वागत होते
समजलीस"
"असं म्हणाला! अर्चना, एक विचारु तर खर सांगशील"
"विचार"
"विक्रमने हे पत्र खरच मला लिहल असत तर"
"खर सांगू तुला दिले नसते. किरण मी फार जिद्दी आहे, मी विक्रमला मिळवलच असत"
"अर्चना तुझ्या ह्याच स्वभावाची भीती वाटते. तू खरच विक्रमवर प्रेम करते काय ?"
"प्रेम म्हणजे काय मला माहित नाही. पण आता क्षणाला मला विक्रमला भेटायची जबरदस्त
इच्छा आहे. केव्हा एकदाचे सहा वाजता अस मला झाल आहे.ह्यालाच जर तुम्ही प्रेम म्हणत
असाल तर मी त्याच्यावर प्रेम करते."
© संजीव चौधरी
#insearchofchyren
आज गुरु पौर्णिमेच्या निमित्ताने मी माझ्या आयुष्यात येऊन मला वेळोवेळी शिकवून गेलेल्या माझ्या सर्व गुरूंना - TIME,Books, Teacher ,Mentor , Google आणि माझे अंतर्मन - ह्यांना वंदन करतो . 
.jpeg)
.jpeg)
.jpeg)
.jpeg)
